Spróbuję ująć swój problem najprościej, jak się da, ale jestem w tej chwili bardzo zmęczona (prawie w nocy nie spałam) i wyczerpana, więc przepraszam, jeśli wyjdzie trochę nieskładnie.
Moi rodzice rozwiedli się kiedy miałam 7 lat. Pamiętam straszne kłótnie, więc chyba dobrze, że tak się stało. Zamieszkałam z mamą, która jakiś czas potem powtórnie wyszła za mąż. Urodził się mój przyrodni brat. Mama i ojczym dalej są razem, ale wcale nie jest między nimi dobrze, zresztą chyba nigdy nie było. Zrobiłam mały „wywiad środowiskowy” we własnej rodzinie ze strony mamy i wiem, że z pokolenia na pokolenie powtarza się tam ten sam schemat. Otóż na uczucie i uwagę ze strony rodzica trzeba było sobie „zasłużyć” (dobrym zachowaniem, dobrymi stopniami w szkole itd.) Jeśli nie spełniało się wymagań, to zazwyczaj rozpętywało się małe „piekło”. Było to nic innego, jak dawanie warunkowej miłości. Cóż, ja nigdy zbyt dobrze nie spełniałam wymagań (np. zawsze byłam przeciętną uczennicą). Mając 16 lat czułam się tak bezwartościowa, że, cóż, postanowiłam sama zakończyć swój ziemski żywot (oczywiście nie wiedziałam, jakie konsekwencje potencjalnie może to mieć). Skończyło się to na szczęście tak, że całą noc wymiotowałam. Później jeszcze w akcie desperacji, żeby zwrócić w końcu czyjąś uwagę na swoje problemy, dokonałam samookaleczenia i, oczywiście, wylądowałam w psychiatryku (w którym to pobyt był dla mnie istnym „piekłem na ziemi”). Zdiagnozowano mi „zaburzenia osobowości”. Jeśli jednak nie możesz czerpać Bezwarunkowej Miłości od rodziny, to szukasz sobie innego źródła. Dla mnie stali się nim moi przyjaciele i moje koty. To oni byli dla mnie prawdziwą „rodziną”…
Kiedy miałam 20 lat zaczęłam spontanicznie wychodzić z ciała. No i wtedy zaczął się prawdziwy problem. Niby wiedziałam, z czym mam do czynienia, czytałam trochę na ten temat, ale mój umysł nie chciał zaakceptować faktu, że to się dzieje „naprawdę”. Wolałam myśleć, że chyba jestem chora psychicznie, dołączył się do tego ogromny lęk przed psychiatrykiem (oczywiście). Strasznie mnie to wszystko „rozwaliło”, nie mogłam się pozbierać. Pokonując ogromny strach poszłam jednak do psychiatry (na szczęście okazał się sympatycznym facetem). Nie stwierdził żadnej choroby psychicznej, tylko że mam stan depresyjny i zaburzenia snu (chyba takie, jak miał Bob Monroe,
ale lekarze przecież nic na ten temat nie wiedzą). Zaczęłam brać antydepresanty (Anafranil, jak chcecie wiedzieć) no i jak ręką odjął… Nawet zwykłych snów po tym nie pamiętałam. Brałam to przez kilka miesięcy, później rzuciłam, ale nic się nie działo. Później był krótki okres, kiedy te doświadczenia wróciły (i strach), ale znowu udało mi się zablokować.Od kilku miesięcy jednak znowu zaczęłam wychodzić z ciała. Oczywiście znowu poleciałam do lekarza, który, oczywiście, znowu nie stwierdził choroby, nawet kiedy mówiłam mu, że zasypiając słyszę czasami różne dźwięki (np. telefonu, który tak naprawdę nie dzwoni). Stwierdził, że takie rzeczy się zdarzają i nie jest to nic odbiegającego od normy. (dodam, że na jawie nigdy nie słyszałam żadnych „głosów”)Przepisał nieuzależniające leki nasenne (Tisercin) i na tym koniec. Dla niego, bo nie dla mnie. Cóż, tym razem wygląda na to, że nie potrafię się zablokować. Wypróbowałam jeszcze kilka psychiatrycznych specyfików, ale nic z tego. Jedyne co działa to jedynie Relanium i inne benzodiazepiny, ale to uzależnia, więc odpada. Zresztą bardzo trudno to zdobyć.
Postanowiłam więc poddać się przeznaczeniu… Na początku szło dobrze, śmiałam się z niektórych swoich doświadczeń. No, czasami było strasznie, bo spotykałam „demony”
, ale nauczyłam się je „załatwiać” (Miłością, oczywiście). Niestety, od jakiegoś półtora tygodnia nie jest ze mną dobrze. Strach powrócił i to w bardzo silnej postaci. Czuję się kompletnie „wypompowana” emocjonalnie i psychicznie. Nie mam na nic siły, chodzę jak w jakimś złym śnie i nie poznaję ludzi na ulicy. Prawie zapomniałam, że trzeba jeść , jeszcze trochę zapomnę, że trzeba oddychać. Wygląda to mi na jakiś podły stan depresyjny, a ja, naprawdę, nie chcę znowu wylądować na dywaniku u psychiatry, albo jeszcze gorzej. To naprawdę nie rozwiąże sprawy. Jak mówi mój przyjaciel S. (który interesuje się ezoteryką i rozwojem duchowym), nie można bez końca „zamiatać spraw pod dywan”.
Teraz dlaczego na początku pisałam o swojej rodzinie. Co jest najlepsze na strach? Miłość. Jak widzicie, ja na początku życia nie miałam jej za dużo. Nikogo za to nie winię, to po prostu program działający w mojej rodzinie. Gdyby nie moi kochani przyjaciele, to chyba bym się stała taką „zagubioną duszą”. Teraz zdradzę sekret : miałam w swoim życiu jedno naprawdę potężne doświadczenie Czystej Bezwarunkowej Miłości. Jest dla mnie jak… Pamiętacie może jak Frodo Baggins z „Władcy Pierścieni” dostał światło w buteleczce od Galadriel? To właśnie coś takiego. Coś, co rozświetla największe mroki. Tym właśnie załatwiam swoje „demony”.
Teraz prośba do wszystkich, którzy ukończyli warsztaty Bruce’a Moen’a, albo w inny sposób nauczyli się stosować tę technikę. Pamiętacie ćwiczenie „Wysyłanie energii Miłości”? No właśnie. Bardzo, bardzo bym prosiła, żeby mi Jej pod moim adresem trochę poprzesyłać (Albo bardzo dużo! ). Sama dzisiaj starałam się „doładować”, starczyło na tyle, że się uspokoiłam, zjadłam obiad i przyszłam do taty (bo w domu nie mam internetu) pisać tę prośbę. Mi nic innego nie przychodzi do głowy. Może Wy znacie jeszcze jakiś sposób, żeby pomóc osobie, która „ugrzęzła” w takiej sytuacji jak moja 
Przepraszam, jeśli zanadto się rozpisałam. To też pomogło
Serdecznie pozdrawiam
Dorota
Mialo to miejsce akurat w swiadomym snie. Mialam wtedy takie "lekscje". Gonil mnie jakis szary cien czlowieka, o zlych zamiarach... Doskonale wiedzialam ze energia milosci da sie pokonac kazdego "zlego" itp. Ale jakos o tym zapomnilam w tamtym snie i ... 
.
(może kiedyś opiszę w innym miejscu) Raz ktoś (?) zciągnął ze mnie "demona", kiedy wrzeszczałam obezwładniona totalnym strachem. No i jeszcze raz ta dziewczyna, która wyciągnęła mnie kiedyś z ciała... Wydawała mi się znajoma, ale skąd? Ale ostatnio byłam tak zdesperowana, że postanowiłam sama nawiązać kontakt z przewodnikami/opiekunami/niefizycznymi przyjaciółmi i zadać im pytanie dotyczące rozwiązania problemu związanego z moim lękiem. Użyłam techniki, której Bruce uczy na warsztatach (mam na szczęście komplet płyt CD). Oto, co mi się "objawiło":
A to, co podsuneli mi przewodnicy, to nie jest oczywiście nic, czego sama nie mogłabym zrobić...
Udało mi się wybadać, że historia o moim pobycie w szpitalu psychiatrycznym w poprzedniej inkarnacji jest prawdziwa. Początkowo nie byłam pewna, czy to prawda, czy tylko nie dorabiam sobie jakiś niestworzonych historii do tej mojej lękowej traumy. Okazało się, że nie. Mój bliski przyjaciel Sławek jeździł swojego czasu do naturoterapeutki, która bardzo mu pomogła. Między innymi dotarła do wiedzy, kim Sławek był w poprzednim życiu. To był jakiś trop dla mnie, a ja, ciągle jeszcze doświadczając czasem silnego lęku, byłam zdesperowana, żeby potwierdzić lub zaprzeczyć swojej hipotezie. Oto, czego się o sobie dowiedziałam:
, próbowali ze mną dwa razy, ale uciekałam, bo przecież nie wiedziałam z kim mam do czynienia.